جنگ نهروان

چهار هزار نفر از خوارج با شخصى بنام عبدالله بن وهب بیعت کردند، به مدائن آمده و عبدالله بن حباب فرماندار حضرت بر مدائن را سر بریدند، شکم زن باردار او را دریدند، زنهاى دیگرى را نیز کشتند، حضرت على علیه السلام در سال 38 هجرى با چهل و هشت هزار نفر عازم جنگ با معاویه بود که بنابر اصرار اصحاب ، به دفع خوارج نهروان پرداخت .

ابتدا نماینده اى بنام حارث بن مره فرستاد و آنها را به بازگشت دعوت کرد، او را کشتند و پیغام دادند به حضرت که اگر از آن داورى (حکمین ) توبه کنى و اقرار کنى که کافر شده بودى ! با تو بیعت مى کنیم و گرنه ما را رها کن براى خود رهبرى انتخاب کنیم ما از تو بیزاریم !
حضرت به آنها پیغام داد: قاتلان برادران مرا تحویل دهید من شما را تا بعد از جنگ با اهل مغرب (شام ) رها مى کنم ، شاید خدا دلهاى شما را(به حق ) برگرداند.
آن کوردلان گفتند: همه ما قاتلان یاران توئیم و همه ما خون آنها را حلال مى شماریم .
دو گروه در رمیله ، آن طرف نهر طبرستان طبق پیشگوئى حضرت ، در مقابل هم صف کشیدند، حضرت هر قدر آنها را به توبه دعوت کرد نپذیرفتند و اصحاب حضرت را تیرباران کردند، یاران حضرت گفتند: ما را تیرباران کردند حضرت فرمود: دست نگه دارید، چندین بار آنها را به رها کردن (جنگ ) دعوت کرد، تا اینکه یکى از سربازان حضرت شهید شد و پیکر غرق در خون او را نزد حضرت آوردند، حضرت فرمود: الله اکبر، الان جنگ با ایشان بر من حلال شد، حمله کنید و تمامى آنها به جز ده نفر یا نه نفر طبق پیشگوئى حضرت نابود شدند.
آنگاه حضرت سوار بر مرکب شد و در میان کشته ها مى گشت و فرمود: آنکه شما را فریب داد، شما را به هلاکت انداخت ، گفتند، چه کسى اینها را فریب داد؟ فرمود: شیطان و جانهاى خبیث .
یاران حضرت گفتند: خداوند ریشه آنها را تا ابد قطع کرد، حضرت فرمود: سوگند به آنکه جانم به دست اوست چنین نیست ، اینها در صلب مردان و رحم زنها هستند و پى در پى شورش مى کنند، تا اینکه شورشگرى از آنها با مردى بنام اشمط میان دجله و فرات خروج مى کند و مردى از ما اهل بیت به سرکوبى آنها اقدام مى کند و بعد از آن تا قیامت دیگر شورشى نخواهد بود.